Online Library

ကျွန်တော်တို့ လင်မယား သားဦးလေးဖွားတော့ ပျော်လိုက်တဲ့ဖြစ်ခြင်း၊ မော်လိုက်တဲ့ချစ်ခြင်း။ နှစ်ယောက်လုံးက အသားတော် ညိုတုံးတုံးမို့ မွေးလာတဲ့ကလေးက မည်းတဲတဲလေးများ ဖြစ်နေလား ပူလိုက်ပန်လိုက်ရတာ အမော။ တကယ်လည်း မွေးရော ကံကြမ္မာက မျက်နှာသာ ပေးလိုက်ပါသည်။ သားလေးက နုစိုရွှန်းလင်း ရွှေရောင်ကို ဝင်းနေလေ၏။ သားလေးမျက်နှာ တစိမ့်စိမ့် တသိမ့်သိမ့် စိုက်ကြည့်နေရင်း တစ်လသား၊ နှစ်လသားမှသည် တစ်စတစ်စ ကြာလာသောအခါမှာတော့ လင်မယားနှစ်ယောက် တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက် ကြည့်ပြီး မျက်လုံးချင်း စကားပြောမိကြ၏။ ရင်ခုန်သံချင်း ပူးကြည့်ကြ၏။ ဇနီးသည်ကား အခြေအနေကို အောင့်အည်း သည်းမခံနိုင်သည့်အဆုံး ချုံးပွဲချငိုလေတော့သည်။ ကျွန်တော်က အားပေးနှစ်သိမ့်ရပါ၏။ “ကံပေးတဲ့အတိုင်းပေါ့ကွာ” *** ဇနီးသည်ကား သာမန် မိန်းမသားဘဝမှ ကလေးအမေဖြစ်လာ၊ အိမ်ထောင်ဝါရင့်လာသည်နှင့်အမျှ သင်္ချာပါမောက္ခ ဖြစ်လာခဲ့လေပြီ။ ကိန်းဂဏန်းများ ပေါင်းနုတ်ရာ၌ ဒက်ခနဲ ဒက်ခနဲ စက်သေနတ်ဆွဲသလို ဝက်ဝက်ကွဲမျှ မြန်ဆန် တိကျလှပါပေ၏။ “ဝတ်စုံနှစ်စုံက ရှစ်ထောင်၊ မိုးကာ နှစ်ထောင့်ငါးရာ၊ ဖိနပ် ထောင့်ငါးရာ၊ အားလုံး သောင်းနှစ်ထောင်။ ရှင့်အရည်အချင်းသိလို့ ဈေးဖိုးထဲက စုစုပြီး ဝယ်ထားပြီးပြီ။

ကျွန်တော့်ဝါသနာက လက်ဝှေ့ထိုးတာပါ။ စည်း၊ ဘောင်၊ ကန့်သတ်ချက်တွေ အတွင်းမှာ လုံးတူဒေါက်တူ အချင်းချင်း ယှဉ်ပြိုင်ထိုး သတ်ရတာကို ကြိုက်လို့ပါ။ ဒါဟာ ပြိုင်ဘက်ရဲ့ အရည်အချင်း ဘယ်လောက်ရှိတယ်။ သက်လုံ ဘယ်မျှ ကောင်းတယ်။ ပြိုင်ဘက်ရဲ့ အားသာချက်၊ ပျော့ကွက်၊ ပြီးတော့ လူတစ်ယောက်ရဲ့ အတွင်းစိတ်ကိုပါ ယှဉ်ပြိုင်ရင်း သိရတတ်တယ်။ ဒါကြောင့် လက်ဝှေ့ထိုးရတာကို ကျွန်တော် နှစ်ခြိုက်တာပါ။ လက်ဝှေ့မျိုးစေ့ ကျွန်တော့်ရင်ထဲမှာ စတင် သန္ဓေတည်တာကတော့ အလယ်တန်းကျောင်းသား အရွယ်မှာပါ။ အဲဒီတုန်းက ကျွန်တော်တို့ရဲ့ မြို့လေးရဲ့ လွတ်လပ်ရေးပွဲတော်မှာ နွှဲပျော်ရင်း မြန်မာ့လက်ဝှေ့ ပြိုင်ပွဲကို ကြည့်မိရာက စ,တာ။ ဖြစ်ချင်တော့ အဲဒီလက်ဝှေ့ပွဲကို အနယ်နယ်အရပ်ရပ်က ဝါသနာရှင်တွေ လာသလို ကလပ်သုံးလေးခုက ဝါသနာရှင် လူငယ်တွေလည်း လာကြတယ်။  ပွဲခင်းကို ကျွန်တော်တို့ သူငယ်ချင်းတစ်စု ရောက်တော့ နာမည်ကြီး လက်ဝှေ့သမားတွေ မထိုးသေးပါဘူး။ ဗိန်းဗောင်းသံနဲ့အတူ လက်ဝှေ့ သင်တန်းသားတွေ အလှည့်လိုက် ဟန်ရေးပြနေကြတယ်။ ခဏကြာတော့ ကျွန်တော်တို့အရွယ် သင်တန်းသားတစ်ယောက် ကြိုးဝိုင်းထဲမှာ ဟန်ရေးပြရင်း “ဘက်တူရင်တက်ခဲ့” လို့ စိန်ခေါ်တယ်။ ဒါဟာ ပရိသတ်စိတ်ဝင်စားအောင် သူတို့ သင်တန်းသ

ကျွန်တော်သည် ဇာတိဌာနေ မွေးရပ်မြေသို့ပြန်ရန် ကွမ်းခြံဘူတာကြီးသို့ ရောက်ခဲ့သည်။ ရန်ကုန်-ပြည် သွား အမြန်ရထားသည် နာရီပြန်တစ်ချက်တိတိမှာ ထွက်မည်ဖြစ်သော်လည်း ကိုယ်ပိုင်ကား ဘယ်တော့မှ စီးနိုင်မည်လဲဟု စိတ်ကူးမျှ ထည့်နိုင်သူမဟုတ်၍ ကြိုကြိုတင်တင် ၁၁ နာရီခွဲက အိမ်မှထွက်ခဲ့ရာ ငါးပိသိပ် ငါးချဉ်သိပ် ပြည်သူ့ဘတ်စ်ကား စောင့်နေစဉ် သုံးဘီးကား အဆင်သင့်သဖြင့် နှစ်ကျပ်ခွဲလောက်တော့ အပိုကုန်ကျချင် ကုန်ကျပစေတော့ဟု စွန့်ခြင်းကြီးတစ်ပါးဖြင့် ဘူတာကြီးသို့ ၁၂ နာရီတွင် ရောက်ခဲ့တော့၏။ သွားမည့်ရထားက တွဲမျှ မထိုးသေးပေ။ ၁၂ နာရီခွဲခန့်၌ မောင်မင်းကြီးသား တွဲထိုးခေါင်းက နောက်ပြန်တွန်း၍ ဝင်လာပါပြီ။ သံဆန်ခါ အပေါက်ဝမှ လူများစုပြုံ တိုးကြိတ်ဝင်ကြသည်။ အချို့ပစ္စည်းတို့ကို စစ်ဆေးကြည့်သေးသည်။ သည်ရထားမှာ ကြိုတင်လက်မှတ်နှင့် တွဲနံပါတ် ခုံနံပါတ်ပါပြီးဖြစ်၍ ကျွန်တော်က လူပါးသွားမှ ခပ်အေးအေးပဲ ဝင်ပါသည်။ အင်း ကျွန်တော့်တွဲနံပါတ် (၄)၊ ခုံနံပါတ် (၅၂) ဖြစ်နေရာ ကျွန်တော့်ရှေ့တည့်တည့် ခုံနံပါတ်(၅၃)က ယခုခေတ်အခေါ် ဆယ်ကျော်သက်အရွယ်မှ ၂ နှစ် ၃ နှစ်မျှကျော်ဦးမည့် ကောင်မလေးတစ်ယောက် တစ်ဦးတည်း ထိုင်နေသည်ဖြစ်ရာ သူ့မှာ အဖော်မပါဟု တွက်ရပေသည်။ မကြာမီ၌ က