သိသောသူမည်ကား ကြားပါစေ . . .( ၂၃ ) @ သိုးဆောင်း

 

"အား . . . အား . . . ကိုရေ . . . လုပ်ပါဦး . . . သုန္ဒရီ ဗိုက်တွေ တအားနာလာလို့"

"ဟင် . . ."

ခေါ်သံကြောင့် အခန်းထဲပြေးဝင်တော့ ဗိုက်ကိုဖိပြီး ခုတင်ပေါ် လူးလှိမ့်နေသော သူမကို မြင်ရတယ်။

"ဟာ . . . သုန္ဒရီ . . .ဘာဖြစ်တာလဲ"

"ဗိုက်တွေ တအားနေနေတာ။ အမယ်လေး . . . ကျွတ် . . . ကျွတ် . . . နာလိုက်တာ"

ဒီပုံစံမြင်ကတည်းက ဘာဖြစ်နေတာ သိလိုက်ပြီ။ ကော်ဖီတိုက်တာ ဒီနေ့နဲ့ပါဆို ငါးရက်ရှိပြီလေ။ ဒါပေမဲ့လည်း ထူပူသွားသော ပုံစံကို ဖမ်းပြီး . . . 

"ဘယ်နား . . . ဘယ်နားက နာတလဲ သုန္ဒရီ ၊ ကို့ကို ပြစမ်း"

ဝမ်းဗိုက်ရဲ့ ဘယ်ဘက်ခြမ်းကို ညွှန်ပြတယ်။ အစာအိမ်ပါပဲ။ ကြိုတင်တွက်ဆထားသလို အစာအိမ် နံရံမှာ ဆံပင်မွှေးတွေ အုံနဲ့ ကျင်းနဲ့ စိုက်နေကြပြီ။

"အစာအိမ်ဘက်ခြမ်းပဲ။ ဘာတွေ အစားမှားပြန်ပြီလည်း မသိဘူး။ လာ . . . လာ . . . ဆေးခန်းသွားပြမယ်"

"ဟ . . . မသွားဘူး မသွားဘူး"

အကြောက်အကန် ငြင်းပါတယ်။ ဒါဟာ သူမရဲ့ ပျော့ကွက်ပါပဲ။ ဆေးရုံ ၊ ဆေးခန်းကို သေလောက်အောင်ကြောက်တဲ့ ရောဂါက မင်းရဲ့ အားနည်းချက်ပဲ သုန္ဒရီ။

ဗိုက်ကို ဖိလို့ ရှုံ့မဲ့နေတဲ့ကြားက . . .

"ရတယ် . . . ရေခဲသေတ္တာထဲမှာ ဆေးရှိတယ်။ သုန္ဒရီကို သွားယူပေး။ ဆေးသောက်လိုက်ရင် သက်သာသွားလိမ့်မယ်"

ခုတင်ပေါ်တက်လို့ သူမ ပခုံးစွန်းကို ကပျာကယာ ပွေ့ချီလိုက်ရတယ်။ အခြေအနေ သိပ်မဟန်တော့ဘူးလေ။

"ရပါ့မလား . . . သုန္ဒရီ . . ."

"ရတယ် . . . သုန္ဒရီကို ဆေးသာသွားယူပေး"

"အေးလေ . . . ဒါဆိုလည်း ပြီးရော ၊ ခဏလေးစောင့်"

ခေါင်းအုံးပေါ်ပွေ့ချလို့ အခန်းထဲက ပြေးထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ ပျော်ရွှင်မှုများနဲ့ လှေကားပေါ်က ဆင်းရင်း . . .

"ဒေါ်လေးရေ . . . ဒေါ်လေး"

မီးဖိုခန်းထဲက သူမအဒေါ် ပြေးထွက်လာတော့ . . .

"ဟိုမှာ ဒေါ်လေးတူမ ဗိုက်အောင့်လို့ လူးလှိမ့်နေတယ်။ သွားလိုက်စမ်းပါဦး"

"ဟယ် . . . ဘုရား . . . ဘုရား . . . ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ"

မောကြီးပန်းကြီး ပြေးတက်သွားပါတယ်။ သူကတော့ ရေခဲသေတ္တာထဲက အိမ်သုံးဆေးဘူးကို ယူကာ နောက်က လိုက်တက်လိုက်တယ်။

"ဟယ် . . . သမီးလေး . . . ဘုရား . . . ဘုရား . . . ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ . . . သမီးလေးရယ်"

ကြံရာမငမိုက်သားက ဦးဆောင်သူ အမိုက်မကို စိုးရိမ်တကြီး ပြေးပွေ့ပါတယ်။

"ဒီမှာ . . . ဒီမှာ . . . ဆေး"

သူ့လက်ထဲက ဆေးဘူးကို ဆွဲယူကာ အဖိုးဖွင့်ပြီး ဆေးတစ်ကဒ်ကို အလျင်အမြန် ရှာတယ်။ ထို့နောက် ဆေးတစ်လုံးဖောက်ကာ သောက်တော့  . . .

"ဘယ်လိုလဲ . . . သုနရီ ၊ သက်သာရဲ့လား"

ဗိုက်ကို ဖိကာ ရှုံ့မဲ့နေလို့ သူ့အမေးကို မဖြေနိုင်ဘူး။

သူကတော့ စိုးရိမ်မကင်းသော မျက်လုံးတွေနဲ့သာ ဇနီးသည်ကို ကြည့်နေရတယ်။ အခြေအနေ မထူးခြားရင် ချက်ချင်း ဆေးခန်းသွားရမယ်လေ။ ထင်ထားသလိုပါပဲ။ နာရီဝက်လောက်ကြာအောင် စောင့်ကြည့်ပြီးသည်ထိ ရောဂါအခြေအနေက ထူးခြားမလာဘူး။ ဒီတော့ . . .

"မဖြစ်တော့ဘူး . . . ဆေးခန်းသွားမှ ရမယ်။ ဒီအတိုင်း ဆက်နေရင် ဒုက္ခများသွားလိမ့်မယ်"

သဘောတူညီမှုကို စောင့်မနေဘူး။ မိုးဝေ သွက်လက်ရပါပြီ။

. . .

အပိုင်း - ၂၄ သို့