တစ်သက် နှင့် တစ်ကိုယ် ခုလောက် တစ်ခါမှ ခေါင်းမရှုပ်ဖူးသေးဘူးဟု ဦးကျော်ဇော ထင်သည်။ သူ သည် မနေ့ကမှ ထုတ်လာသော အိုပယ်ကားပေါ် ရောက်နေသည့် အဖြစ်ကိုပင် မေ့နေသည်။ ဘေး၌ ထိုင်သော သမီး ခင်စောနွယ်ကို မျက်စိ စွေစောင်း၍ ကြည့်သော် ကောင်မလေးသည် စကော့ဈေးကို အထည် ဆန်းပြားတာ တွေ့ရင် ဝင်မည်ရယ်လို့ သွားနေတာလောက်မှ စိတ်လှုပ်ရှားခြင်း မပြ။ ခင်စောနွယ်ကို သူ သိပ် နားမလည်ခဲ့။ သူက အကြီးမ ခင်စောကြွယ်လို မဟုတ်။ ဒေါသဖြစ်သည့် အခါများ သိုးဖြူအုပ်ထဲက သိုးနက်မကလေးရယ်လို့ ဆဲရေးချင်သည်။ တစ်ခါတစ်ရံတော့လည်း စင်စစ် သမီးငယ်ကို ပိုလို့ ချစ်သည် အမှန်ပါ။ သူက ဗွေဆိုးကလေး ပါရှာလို့ မာဂရက်မင်းသမီးကလေး လို ဆိုးချင်တာ ဟု သဘောကျတတပင် ရှိသေးသည်။ သို့သော် ယခုတစ်ခါတော့ တကယ့်ကို စိတ်ရှုပ်သည်မှာ အမှန်တည်း။
“ သမီးတို့ နေမယ့် အိမ်က ရန်ကင်း အတွင်းဘက် တော်တော် ကျသလား ” ဟု ဦးကျော်ဇောက စကားစ,လေ၏။
“ တော်တော်ကျတယ် ပါပါ၊ ဂွတ်တလစ် ဘက် နီးသွားတယ်… ”
“ ဘတ်စ်ကားဆိပ်တို့ တဲပုတ်တို့ ပွနေတဲ့ ဘက်ဆီပေါ့ … ” ဟု ဦးကျော်ဇောက ဆင်းရဲခြင်းကို မနှစ်လိုမြဲ လေသံဖြင့် မေး၏။
ခင်စောနွယ်က ဘာမျှ ပြန်မဖြေဘဲ နှုတ်ခမ်းကို ပြန်၍ တင်းတင်းစေ့သည်။
သူတို့ သားအဖသည် ခင်ခင်မင်မင် မရှိသည်မှာ အတန်ကြာပြီ။ ငယ်ရွယ်စဉ်ကတော့ ခင်စောနွယ်၏ ထူးခြားချက်ကလေးများဟာ ဆွေမျိုးများ စုမိလျှင် ပြောရယ်စရာများ ဖြစ်ခဲ့သော်လည်း ယခုလို အသက် ၂၀ ကျော်၍ သိပ်များများကြီး အကျော် မခံနိုင်တော့ဘူး ဟု သားအဖ နှစ်ယောက်စလုံး ထင်မှတ်လာသည့် အခါမှာတော့ နှစ်ယောက်သား စိတ် အခန့်မသင့်စရာ ဖြစ်လာသည်။
“ ငါ မှားတာပဲ ၊ သူ့ကို အလုပ်လုပ်ခွင့် ပေးလိုက်တာ မှားတာပဲ၊ သူ့ကို ရုံး အပေါင်းအသင်း ဖျက်တာပဲ ” ဟု ဦးကျော်ဇောက တွေးထင်သည်။
“ ကြည့်စမ်း ရုံးမှာ လုပ်ရကတည်းက သူ့ရဲ့ ဖြူဖွေး နုထွတ်နေတဲ့ ပါးပြင်တွေဟာ သွေးရောင်သန်းလာတယ်၊ နဂိုက အသက် မရှိသလို အေးစက်တာဟာ ချက်ချင်း နွေးလာတာပဲ၊ ငါက မြေပေါ် ခြေမကျ ထားလျက်နဲ့ တစ်ခါ ကားကြို နောက်ကျလို့ မိုးရေထဲ ခြေဖဝါးတွေ အပေခံလို့ ဆာတယ်ဆိုပြီး အိမ်ပြန်လာတယ်ကော၊ ပြီးတော့ ဆံပင်စမှာ မိုးပေါက်တင်တာကိုပဲ ပျော်နေလိုက်သေးရဲ့၊ တယ် ဆင်းရဲဇာတာ ပါတယ်နဲ့ တူတယ်၊ ဟုတ်သလေ … တစ်လ ၂၉၇ ကျပ်ကို တစ်လတစ်လ ထုတ်ယူရမှာများ ရှက်ဖို့တောင် ကောင်းကောင်းပါရဲ့ သမီးရယ်၊ ပြီးတော့ အလုပ်လုပ်တယ်ဆိုတာ ဂုဏ်သရေရှိ မိန်းမတွေရဲ့ ကိစ္စလို့များ သူ ထင်လေသလားကွယ် ”
“ ရှေ့က တိုက်သစ်တန်းလျားတွေ စီနေတာ ရန်ကင်း မဟုတ်လား၊ ပါပါတော့ တစ်ခါမှ မဖြတ်ဖူးပါဘူး … ” ဟု ပြောလိုက်ပြန်လျှင် …
“ ဟုတ်တယ် ပါပါ ၊ ခု နွယ့် အတွက် ဖြတ်ဖူးရတော့မှာ ဝမ်းနည်းစရာများ ဖြစ်နေမလား မသိပါဘူး … ”
“ အို … ပါပါ့ အသိတွေလည်း အများကြီး နေကြပါတယ်၊ မောင်ဘကလေးတို့ မောင်ဘဘွား တို့ … ”
“ ရန်ကင်းမှာ ပါပါ့ တပည့်တွေသာမက ပါပါနဲ့ တန်းတူ နွယ် အရိုအသေ ပေးထားတဲ့ လူတွေလည်း အများကြီး နေကြပါတယ် ”
ဦးကျော်ဇောသည် ဒေါသ ဖြစ်သွားသော်လည်း ခုလိုအချိန်မှာ ရန်မဖြစ်လိုသဖြင့် “ ကဲ … သမီး က လမ်းပြလေ ၊ ကွေ့စရာ ဝင်စရာ ရှိတော့ ပြောလိုက်ဦး ” ဟု ကားမောင်းသူသို့ မေးငေါ့ ပြလိုက်သည်။
ခင်စောနွယ်သည် ပြုံးသွားပြီး ကျေနပ်ဟန်ဖြင့် နေရာပြင်၍ ထိုင်လိုက်သည်။ ပြီးမှ သတိရဟန်ကဲ့သို့ ဟန်ဖြင့် ပြောလိုက်သေးသည်မှာ …
“ ဘတ်စ်ကားတွေကတော့ ဖင်ထိုင်ခုံ တယ် မာတာပဲ ပါပါ၊ ပြီးတော့ ဆင်ဖြူ ဆင်မည်း ကားတွေထဲမှာ ပြည်တော်သာ တစ်စင်း မှ မရှိဘူး … ”
“ ပါပါ့မှာ ကားနှစ်စီး ပိုင်တာ ပေးနိုင်သားပဲ သမီး ”
“ ပါပါ သဘောကျပြီ ဆိုရင် … ”
“ အေး … ပါပါ သဘောကျ မကျ ခု နာရီပိုင်း အတွင်းမှာ ပြောရမှာပဲ ”
“ ဒါပေမဲ့ ဘတ်စ်ကားမှာ ထိုင်ရတာ တောင့်တောင့်တင်းတင်းလည်း ရှိတယ်၊ ခရီးသည်ချင်းလည်း စကားပြောလို့ ရတယ်၊ သမီး အခု တော်တော် မြန်မာဆန်ပြီး နှုတ်သွက်နေတာ ပါပါ ရဲ့ … ”
ဦးကျော်ဇောသည် တံတွေး ထွေးချင်၏။ သို့သော် မျိုချလိုက်ပြန်သည်။ သို့လျှင် နောက်ထပ် စကား မပြောကြဘဲ ခင်စောနွယ် လျှောက်၍ ရထားသော အိမ်ခန်းရှေ့သို့ ရောက်သည်။
“ ပါပါ မောနေမလားတော့ မသိဘူး၊ လေးထပ် အပေါ်ဆုံးမှာပဲ ပါပါ၊ နွယ် အားနာလိုက်တာ … ” ဟု သည်တစ်ခါတော့ ခင်စောနွယ်က ကောင်းမွန်စွာ ပြောသည်။
“ တင်းနစ် ရိုက်နေတဲ့ သူပဲကွယ် … ”
ဦးကျော်ဇောသည် အိမ်ခန်းဝ တစ်ပေါက်ကို ဖြတ်ရတိုင်း မျက်နှာ ပျက်သည်။ ခင်စောနွယ်တို့ နေမည့် အခန်းကို သည်လိုပဲ သူများတွေ ဖြတ်သွားမှာပဲ၊ သို့ပေမဲ့ အဆုံးထိတော့ ကြည့်ရဦးမည်။
“ ဟောဒီ အခန်းပဲ ပါပါ ”
ခင်စောနွယ်သည် လက်ပွေ့အိတ်ထဲမှ သော့ကို နှိုက်ကာ အခန်းကို ဖွင့်နေသည်။ သူ ပိုင် ရတနာသေတ္တာကို ဖွင့်သလို ကြွားဝါချင်ပုံကလေးလည်း မကင်း။ သမီး၏ သူ လှစေချင်သလောက် မလှသော မျက်နှာကို ကြည့်သည်။ နုထွတ်သော ခြေဖျား လက်ဖျားများကို နှမြော၏။ ခင်စောနွယ်၏ ကြံ့ခိုင်စပြုလာသော ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်ကို သတိပြုနေ၏။ တော်တော်ဆန်းတဲ့ သမီး။
တံခါးကို ဘွားခနဲ ဖွင့်လိုက်သော် အားလုံး လူနေ နေသလို အကျအန ပြင်ဆင်ပြီး ဖြစ်သည်ကို တွေ့သည်။
သားအဖနှစ်ယောက်သည် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် မကြည့်၊ စကားမပြောဘဲ အိမ်ကို လှည့်လည်၍ ကြည့်သည်။ ခင်စောနွယ်အဖို့ ကြည့်လို့ မဆုံးစရာ ဖြစ်သော်လည်း ဦးကျော်ဇောသည် နှံ့အောင် ခဏပင် ကြည့်ရသည်။
“ ခု ဝင်ဝင်ချင်း အခန်းကတော့ ဧည့်ခန်းပေါ့၊ သူတို့ တည်ထားတဲ့ ကုလားထိုင်ခုံက ကြိမ်ထိုးကိုး၊ သစ်သားကတော့ အကွက်လည်း လှပါရဲ့၊ အရောင်လည်း မဟော်ဂနီသွေး ကျပါရဲ့၊ ပုံကလေးလည်း ဆန်းပါရဲ့၊ အဖိုးကတော့ သိပ်တန်မယ် မဟုတ်ဘူး၊ နှစ်ရာကျော် သုံးရာနဲ့ ရတာမျိုးပဲ၊ ပြီးတော့ မှီအုံးက ခပ်သေးသေး ခပ်ညံ့ညံ့ကလေးတွေမို့ ဘာမှ သိပ်ပြီး သက်သောင့်သက်သာတော့ ဟုတ်မယ် မရှိဘူး … ”
“ စားပွဲပေါ် ကန့်လန့်ဖြတ်ခင်းတဲ့ စားပွဲခင်းကလေးကလည်း အဖြူရိုးရိုး၊ ပိတ်ထူမှာ ပန်းနုနု ထိုးရုံပါကလားကွယ်၊ ပန်းအိုးကတော့ ပန်းကန်ဆိုင်တွေက ဝယ်တဲ့ဟာ ဖြစ်ရမယ်၊ ပန်းကို ဝယ်လို့ ထိုးရပေလိမ့်မယ်၊ ခင်စောနွယ် … မင်းမှာ စိုက်စရာ မြေကွက် မရှိ … ”
“ ဟောဒီ ထောင့်ကလေးမှာ မတ်တတ်မီးတိုင်ကြီး ထားရင် အတော်ပဲ၊ ဟိုဘက်ထောင့် ရွှေငါးဖန်ချိုင့် ထားစရာပေါ့၊ ဒီလိုထောင့်တွေမှာ ဟာနေတာ တယ် အရုပ်ဆိုးသကွယ် … ”
“ ဪ … ဟောဟိုဟာက မီးဖိုခန်းနဲ့တူရဲ့၊ သစ်သားစင်ကလေးတွေတော့ ရိုက်ထားလို့ပါကလား၊ အိုးတွေ ခွက်တွေတောင် မှောက်လို့၊ မီးဖိုကတော့ နည်းနည်း သန့်ပါလိမ့်မယ်၊ ခုတလော ပေါ်လာတဲ့ ၅၅ ကျပ်တန် ရေနံထည့် မီးဖိုပဲ၊ ဒါက လေ မထိုးရဘူး၊ အလိုလို တောက်တယ်၊ ဒါထက် ဘယ်သူက ထမင်းချက် ကျွေးပါ့မယ်၊ ဪ … မီးဖိုချောင်နဲ့ ကပ်လျက် သည်ဧည့်ခန်းဘက်ထောင့်က စားပွဲက ထမင်းစားပွဲနဲ့ တူရဲ့၊ အဲဒီမှာ ခင်းတဲ့ ဖယောင်းပုဆိုးနဲ့ ကြမ်းပေါ်က ဖယောင်းပုဆိုးက အဆင်ချင်း ဆင်နေတာ ဟန်မကျဘူး၊ တကယ်ဆိုတော့ ထမင်းစားပွဲမှာ စားပွဲခင်း အဖြူခင်းတာပဲ ကောင်းတယ်၊ အေးလေ … ပေတော့ ဒိုဘီခတော့ ကုန်တတ်တာပေါ့ ”
“ ဒီပန်းကန်ဗီရိုကို ထမင်းစားပွဲနဲ့ ဧည့်ခန်း ကုလားထိုင်ခုံကြား ကန့်လန့်ကွယ်ကာပြီး ထားတာကတော့ နည်းနည်း ရှုပ်ပေမယ့် သပ်သပ်စီ ဖြစ်သင့်သလောက် ဖြစ်အောင် ထင်ပါရဲ့ ”
“ နံရံက သိပ်ပြီး ပြောင်လို့ ဝါနေတယ် သမီး … ၊ အောက်က တစ်ထွာလောက်ကို ဟောဟို ပန်းကန်ဗီရိုအောက်နံရံလို သုတ်တဲ့ ဆေးစိမ်းပြာရောင်ပဲ သုတ်ပေးလိုက်ရင် ကောင်းမယ် … ” ဟု သူက အကြံ ပေး၏ ။
“ ဟုတ်သားပဲ ဖေဖေ … ”
“ ပြီးတော့ ခန်းဆီးတွေက တစ်ကိုက် ၄ ကျပ်ခွဲတန် မဟုတ်လား၊ နည်းနည်းပါးတယ်၊ အဆင်ကလည်း အဝါအနီ များလှတယ် ”
“ အသား သိပ်မကောင်းတဲ့ အစမှာ အရောင်ညို့ညို့ ရွေးလို့မဖြစ်ဘူး ပါပါ၊ အသွေးမကျတတ်ဘူး… ”
“ ဟုတ်မယ်လေ … ”
သူတို့၌ ထပ်ပြောစရာ မရှိ။ သို့သော် ဦးကျော်ဇောသည် သူ၏ နောက်ဆုံး သဘောကို ပြောရပေဦးမည်။
“ နေပါဦး ပါပါ … ” ဟု ခင်စောနွယ်က တား၏။
“ အိပ်ခန်း ကို ကြည့်ပါဦး … ”
“ ဟုတ်သားပဲ ကြည့်စမ်း … ”
အိပ်ခန်းလည်း ကြာရှည် ကြည့်လောက်စရာတော့ မဟုတ်လှ။ ဧည့်ခန်း တစ်ဝက်မျှ ရှိပြီး နှစ်ယောက်အိပ် ခုတင်ကို တစ်ထောင့်မှာ ခင်းတာ၊ တစ်ထောင့်မှာ စာကြည့်စားပွဲ တစ်လုံး ရှိတာ၊ ကျန် တစ်တောင့်မှာတော့ မှန်တင်ခုံရှိတာ၊ နောက်ဆုံး တစ်ထောင့်၌ တံခါးဖောက်ထားပြီး တစ်ယောက်တည်းသာ လှည့်သာသော ရေချိုးခန်းသို့ ဝင်ရသည်ပဲ ပြောစရာ ရှိပြန်သည်။
ဦးကျော်ဇောသည် စေ့စေ့စပ်စပ် တစ်ထပ် ကြည့်ရပြန်သည်။
သည်လိုပဲ နေမှာပဲ။ မွေ့ရာ ခြင်ထောင်ကအစ သာမန်ထက် မသာနိုင်ဘူးလေ။ အဲ … မှန်တင်ခုံပေါ်မှာပဲ သမီး လိမ်းလေ့ရှိတဲ့ အဖိုးတန် ပေါင်ဒါ ရေမွှေးများ တွေ့ရသည်။ ဒါတွေတောင် ကြာရှည် သည်ပေါ် တင်နိုင်ပါ့မလားကွယ်။ မှန်တင်ခုံမှာ စိတ်ရှည်လက်ရှည် ထိုင်ပြီး ပြင်ဆင်ချင်စရာတောင် ထိုင်ခုံမှာ အုံးမရှိ။ ဒါပေမဲ့ နွယ်က ဆံပင်ကအစ ဘယာကြော်ခွေကလေးပဲ လွယ်လွယ်ခွေတာ မြင်ရသည်။ သမီးကြီး ကြွယ်ကဖြင့် မနေ့တစ်နေ့ကပဲ ဆံပင် ဖြတ်ပြီး ကောက်လာတာ ပွလို့ ရွလို့၊ ကလေးနှစ်ယောက် အမေနဲ့ တောင် မတူအောင် ပျိုရွယ်သည်။
“ ကဲ … ဒါပဲ မဟုတ်လား ” ဟု မေးကာ ဦးကျော်ဇောသည် သက်ပြင်းချလေသည်။
“ ဘာလိုသေးလဲ … ပါပါ … ”
“ အို … လိုပြီလား … ” ဟု ဦးကျော်ဇောသည် စိတ်မရှည်စွာ ပြောသည်။ သူသည် စကား အရှည်ကြီး ပြောစရာရှိသည့် အမူအရာပေါ်ရာ သမီးက အလိုက်တသိ ကုလားထိုင်များကို လက်ညှိုးထိုး ပြရ၏။ သို့သော် ဦးကျော်ဇောသည် ဒါတွေကို ပျောက်ကွယ်သွားအောင် ပဉ္စလက်နည်းနှင့် ဖျောက်လိုက်ချင်ဟန်ဖြင့် လက်ကို ကွေ့ဝိုက်သပ်ဝှေ့လိုက်ကာ ထိုင်ဖို့ ငြင်းဆန်လေ၏။
“ လိုပြီလား .. သမီး၊ သမီး နေခဲ့တဲ့ ပါ့ပါ့ အိမ်နဲ့ တယ် ကွာလှပါကလား ”
“ ကွာတယ် … ပါပါ … ”
“ ပါပါဟာ သမီး နှစ်ယောက်ကို အကောင်းဆုံး အိမ်မှာ ထားခဲ့တယ် ”
“ အကောင်းဆုံး မွမ်းမံထားတဲ့ အိမ်မှာ ထားခဲ့တယ် ပါပါ ”
“ ဟုတ်သလေ … ကြမ်းပြင်ကအစ သမီးနှစ်ယောက် စကိတ်စီးလို့ ရတဲ့ သစ်သားကွက်ရိုက် ကြမ်းပြင်၊ လမ်းလျှောက်တော့ အသံမမြည်အောင် တူရကီ ကော်ဇောလည်း ခင်းတယ်၊ ဧည့်ခန်းမပြောနဲ့ အိပ်ခန်းက ထိုင်စရာဟာတောင် ဆိုဇာ မှီအုံး အထူအထဲ တပ်လို့ ”
“ တစ်လ တစ်ခါတည်း ပိုးစွပ်ဖဲစွပ်တွေ လဲပါတယ် ပါပါ၊ ဆောင်းတို့ မိုးတို့ကျတော့ ပိုလို့နွေးတဲ့ သက္ကလပ်တုတို့ ၊ လင်နင်မွေးပွတို့ စွပ်လို့ပေါ့ … ”
“ အဲ .. ဟုတ်ပြီ၊ ပါပါ့ အိမ်ဟာ အင်မတန် နေချင်စရာ ကောင်းတဲ့ အိမ်၊ ခန်းဆီး ကအစ တစ်ကိုက် ၁၄ ကျပ်တန် တပ်တဲ့ အိမ် ၊ သူများတကာ နိုင်လွန် ကို အင်္ကျီ ချုပ်ဝတ်ပေမဲ့ စပေါ်စ ၄၈ ကျပ်တန် ကို ခန်းဆီး တပ်ခဲ့တယ် ၊ သမီး မွေးနေ့တုန်းကလေ … ”
“ အို … ဆန်းသမျှဟာ ပါပါ့ အိမ် အရင်ဆုံး ရောက်တာပါပဲ ”
“ အေးပေါ့၊ ဂီတသေတ္တာ ဆိုတာ သူများ မကြားဖူးခင် ပါပါ့ ဧည့်ခန်းစားပွဲပေါ် တင်ခဲ့တယ်၊ သမီးတို့ ဖို့ပဲ အိပ်ရင် တေးသံမြည်တဲ့ ဂီတမီးတိုင်ပါ မှာဝယ်ပေးသေးတယ် … ”
“ သမီးတို့ အိပ်တဲ့ အခင်းဟာလည်း အမေရိကန်ဘိုင်စကုပ်ထဲက လိုပါပဲ ပါပါ၊ ပိုးဖဲမှီအုံးတွေ၊ ပန်းနုရောင်အပွင့် ခြင်ထောင်တွန့်၊ ရေချိုးခန်းကအစ မှန်တွေ ပတ်ပတ်လည် ဝိုင်းလို့၊ ကြွေဇလုံမှာ ရာဒလေ ဆပ်ပြာမြှုပ် ပြည့်လို့၊ ကားနဲ့ ကားရုံ မရှိတဲ့ တင်းနစ် ကုတ်နဲ့ ရေကူးကန် မရှိတဲ့ ၊ ဥယျာဉ် မရှိတဲ့ အိမ်ကို အိမ်လို့ မထင်နိုင်အောင် သမီးတို့ကို ထားခဲ့တယ်၊ စန္ဒယား၊ ရေဒီယိုဂရမ် မရှိတဲ့ ရေခဲသေတ္တာ မရှိတဲ့ အစေခံ အပြည့်မရှိတဲ့ အိမ်ကို အိမ်လို့ မထင်နိုင်အောင် ထားခဲ့တယ် ”
“ ပါပါ ပြောတဲ့အတိုင်း တစ်သက်လုံး နေခဲ့ရတယ် ”
“ သမီးတို့ လက်ထဲမှာလည်း ဘဏ်မှာ လိုသလောက် ထုတ်လို့ရတဲ့ ချက်လက်မှတ် စာအုပ် ကိုယ်စီနဲ့ … ”
ဦးကျော်ဇောသည် ပြောရင်း ပျော်လာ၏။
“ မေမေ မဆုံးခင်က ပေးခဲ့တဲ့ လက်ဝတ်လက်စားလည်း အပြည့်နဲ့ … ”
“ ပါပါဟာ ဘိလပ်မှာ ၁၃ နှစ် ကြာကြာ စာသင် ကြီးပြင်းခဲ့တာ၊ အင်္ဂလိပ်လူမျိုးကို မေတ္တာ မရှိပေမဲ့ သူတို့ ရဲ့ အနေအထိုင် တန်းမြင့်တာတော့ ကြိုက်ခဲ့တာ ”
“ ပါပါ့ အိမ်မျိုးဟာ မြန်မာပြည်မှာ ချမ်းသာ သူတိုင်း မနေရပါဘူး၊ သမီးတို့တော့ နေခဲ့ရတယ် ”
“ အနှစ် နှစ်ဆယ်ကျော်ကျော်ဟာ တစ်ခါမှ မခွဲခဲ့ဖူးပါဘူး ပါပါ ”
“ သမီးကြီး ကြွယ်ကတော့ ခုလည်း နေဆဲပဲ နွယ်… ”
“ သူ့ ယောက်ျား အိမ်က ပါပါ့ အိမ်ထက် တစ်ခုသာလို့ ပါပါတောင် မခံချင် ဖြစ်ရသေးတယ်လေ၊ ကြွယ့်အိမ်က ဆေးတံသောက်ခန်း သပ်သပ် ရှိတယ် ”
ဦးကျော်ဇောသည် အနည်းငယ် တုံ့သွားဆဲ ခင်စောနွယ်သည် သူ့ဧည့်ခန်းကလေး၌ ဖုန်တင် မတင်ကို လက်နှင့် စမ်းကြည့်သည်။
“ သမီးကို ဒီလို အခန်းမြှောင်ကလေးထဲ လှောင်ထားဖို့ ခေါ်တဲ့ သမက်မျိုးကို ပါပါ ဘယ်တော့မှ ခွင့်မလွှတ်ဘူး ”
“ အို … သမီး ကတော့ သူ့ကို ဒီအတွက်ပဲ ကျေးဇူး တင်ပါသေးတယ် ”
ဦးကျော်ဇောသည် ခင်စောနွယ်၏ အပြစ်ကင်းစွာ ပြုံးရယ်၍ သူ့အိမ်သူ လှည့်ပတ် ကြည့်နေသော မျက်နှာကလေးကို အံ့ဩစွာ ကြည့်၏။ သူကလေးသည် ခါတိုင်းထက် လှနေသည် ထင်၏။ သူ့မှာ စိတ်ဝင်စားစရာ ရှိနေသည့် အခါမျိုးမှာ သည်လိုပဲ ဖြစ်တတ်သည်။ အိမ်မှာတော့ အနှစ် နှစ်ဆယ်အတွင်း ဓာတ်ပြားသစ်များ ဝယ်လာသည့်အခါ၊ စန္ဒရား၌ သီချင်းဆန်း တီးကွက်ထွင်လို့ ရသည့်အခါများမှာ၊ သူ သည်လို ဖြစ်တတ်၏။ ယခု ခင်စောနွယ်သည် မျက်နှာကလေး နီးမြန်းကာ နှုတ်ခမ်းများ ပွင့်လင်းကာ နှင်းဆီပန်း အစွမ်းကုန် ပွင့်သလို ရှိသည်။
ဦးကျော်ဇောသည် ဘေးပတ်လည်သို့ ယောင်ယမ်း လှည့်ကြည့်သော် စိတ်ဝင်စားစရာက မရှိ။ ရရစားစားသမားတို့ နေတတ်သည့် အိမ်ကျဉ်းကလေးပဲ၊ သပ်သပ်ရပ်ရပ် နွေးထွေးလျက် ရှိသည်။
“ သမီးကို ပါပါ နားမလည်ပါဘူးကွယ်၊ တကယ့် အခြေအနေကြီးက ဒီလို နေရာကို ဆင်းချင်နေတာ ”
ခင်စောနွယ်သည် ပထမ ပြုံး၏။ ပြီးတော့ ယခုတလော တတ်လာသည့် မျက်စကလေး တစ်ဖက် ချီခြင်းကို ပြုသည်။ ထို့နောက် ချိုးသံအုပ်အုပ်ကလေးဖြင့် -
“ ပါပါ ထားသလို ချမ်းချမ်းသာသာ နေရတာ ရိုးလှပါပြီ ပါပါ၊ ဟောဒါမျိုးကမှ တစ်ခါမှ မနေဖူးသေးဘူး၊ အသစ်မွေးလာသလိုပဲ၊ အားလုံး အဆန်းချည်းပဲ၊ သူက အစပေါ့၊ သူ က ပါပါ့လို အလို မလိုက်ဘူး၊ ထမင်းချက်တာ အဝတ်လျှော်တာတွေ သင်ရဦးမှာတဲ့ ပါပါရဲ့၊ ကြည့်စမ်း … ”
◾ကြည်အေး
📖 မြဝတီမဂ္ဂဇင်း ၁၉၅၆ ၊ ဇန်နဝါရီလ
Comments
Post a Comment